باز در کلبه ی تنهایی خویش،

عکس روی تو مرا ا بری کرد،

عکس تو خنده به لب داشت ولی اشک چشمان مرا جاری کرد

گفتی که دنیاراپرازغم دوست داری،

پس مطمئن هستم مراهم دوست داری،

 با این همه تکلیف را روشن کن ای دوست،

 بامن بگو،

آیامراهم دوست داری؟

لب میزنی یا حرف؟ آهسته میگفتی شنیدم!

دوستم داری!

زندگی را دور بزن وآنگاه که برتارک بلندترین قله ها رسیدی لبخندت رانثار تمام سنگریزه هایی کن که پایت راخراشیدند

بی تو ازدست رفتم بی تو!

 ‏

 بی تو ساز شکسته م بی تو!

بی تو ازپشت این دریچه ی سبز افق زرد وخسته م بی تو!

امواج زندگی راباآغوش بازپذیراباش!

 حتی اگر گاهی تورا به قعر دریا ببرد،آن ماهی که همیشه برسطح آب میبینیم........ مرده است!

با اراده به دنیاآمدیم وباحیرت زندگی میکنیم وباحسرت میمیریم

این است مفهوم زندگی کردن،پس هرگز بخاطر غمهایت گریه نکن

ونگذار این زمین پست شنونده ی آوای غمگینت باشد

گاهی انگارتوی فکری که ازمن وحرفهام بنویسی*

 بامدادت به راه می افتی نامه ای ناتمام بنویسی*

نامه ای که نمیدانی چندصفحه ادامه خواهد داشت*

 نامه ای که درآخرش تازه قصدداری سلام بنویسی*

 پشت این سطرهای ساکت هم ردانگشت های توجاریست*

من تورامیشناسمت هرچند بی نشانی و نام بنویسی*

من نشانی دستهای توراحفظ هستم هنوزهرچند*

رفته ای روزهاست بی آن که لااقل یک کلام بنویسی*‏

 برگه هایم تمام شداین هم آخرین خط نامه ی من بود*

 راستی!کی دوباره می آیی؟بایداین رابرام بنویسی‎ ‎