هیچکس تنهاییم راحس نکرد،

  هیچکس عشق مرا باورنکرد،

  هیچکس در کوچه باغ عاشقی غنچه شعر مرا ازبرنکرد،

  من که درحسرت سوختم زفراق یک غزل ازحافظم مهمان نکرد،

   بغضها پشت گلو پنهان شدند،

   هیچکس لب وا نکرد ،

   درعزای چله ی ققنوسها،هیچکس یک ذره هم نجوا نکرد،

        هیچکس در این سکوت مبهم پر حادثه این

        من                 گمگشته          راپیدا   

   نکرد

توبازی شطرنج عاشقی من وتوهردو قانون بازی رازیر پا

گذاشتیم،من به خاطر تو همه راازصفحه ی دلم کیش کردم

وتوباانتخاب سیاهترین مهره ی دلت تو یه حرکت منو جلوی همه

مات کردی

سرکلاس ریاضی بود که استاد آمدودوخط

موازی کشید.خط پایینی نگاهی به خط بالائی

کرد وعاشقش شد،خط بالائی هم نگاهی به

خط پایینی کردوتودلش عاشقش شد.در همین

هنگام بود که استاد داد زد!دو خط موازی هرگز

بهم نمیرسند!!

زندگی به من آموخت که دست دادن معنی رفاقت نیست،

بوسیدن قول ماندن نیست

و.........

عشق ورزیدن ضمانت تنها نشدن نیست

      وقتی گلدون خونمون شکست!

     پدرم گفت: قسمت بود.........

     مادرم گفت :حیف شد.........

     خواهرم گفت: قشنگ بود..........

      برادرم گفت: کاش 2تا داشتیم...............

          اما..........   وقتی دل من شکست کسی به فکرش نبود

هردلی رازی داردوهررازی دریایی است.

این رازها به ماهی تنها درتنگ کوچکی  می مانندکه

هرلحظه دنبال راهی برای رهایی ازآن مکان تنگ است

حتی حاضراست باجهشی بلند خودرافاش کند

باز هم دلی شکست وفریادی درسینه پشت دیوارهای

تنهایی آرام مرد،چه بیهوده است تکرارضربان قلب وچه

بی نتیجه است چشم دوختن به سراب مهربانی،مگرتاکی

میتوان ادامه دادزندگی رادرمنجلاب خودپرستی اطرافیان؟

چه سرداست سکوت طبیعت!