بچه که بودم زندگی راغرق در شادی

وبازیهای کودکانه میدیدم،........اما حالاکه

بزرگ شدم میبینم زندگی سراسر

غمه ......هیچوقت  شادی به کلبه تنهایی

من سرنمیزنه،درنمیزنه!چرااینقدر دوره ی

کودکی کوتاهه؟چرابزرگ میشیم؟؟

واقعاچرا؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ کسی برای این  سوال من جوابی داره؟؟؟؟؟؟ 

من سرخترین وزیباترین گل روی یک بوته

بودم .

روزی عاشقی مراازشاخه جداکرد.

خوشحال بودم..........

که دل معشوقی راشادخواهم کرد .

اماامروز که

پرپر شده کنارجاده ای افتادم میدانم که

باپرپر

شدن من عشقی هم پرپر شده است......

زندگی رابی عشق سپری کردن غم بزرگی است........

امااین تقریبا برابراست باغمی که زندگی راترک کنی........

بدون این که به کسی که عاشقش هستی بگوئی که

دوستش داری.....

برگ سبزی رابه من بخشیدورفت

ساقه ی سبز دلم راچیدورفت

عاشقی های مراباورنکرد

عاقبت برعشق من خندیدورفت

اولین کسی که عاشقش میشی دلتومیشکنه میزاره

میره،بعدش دیگه هیچ چیزواست مهم نیست،وازاین به

بعدآدمی میشی که هیچوقت نبودی،دیگه دوستی

واست رنگ وبویی نداره واگریه آدم خوب باهات دوست تو

بشه دلشومیشکنی که انتقام خودتو ازش بگیری واون

بایکی دیگه میره،اینطوریه که دل همه آدمامیشکنه!!

 هردوبالم راشکستی باورم راپس بده،مانده خالی ،خالی هستیم

راپس

بده،دفترشعرم راپرپرکن،اماخوب من،اشکهای بیت بیت دفترم راپس بده!

کوچیک که بودیم شوخی شوخی به گنجشکها سنگ میزدیم واونا جدی جدی

میمردند

بزرگترکه شدیم شوخی شوخی دعوامون

میکردن وماجدی جدی گریه میکردیم و............

حالا ماشوخی شوخی محبت می کنیم بعد جدی جدی دلتنگ هم میشیم